Podziemny port w niczym nie przypomina te zwyczajne. W kształcie owalu, ze sklepieniem ginącym w ciemnościach i pieniącymi się pod półką skalną wodnymi bałwanami może zachwycać lub przerażać. Człowiek czuje się w niej naprawdę niewielki. Sala oświetlona jest jedynie naściennymi pochodniami, dającymi nikły blask w porównaniu do ogromu pomieszczenia. Drakkary wpływają i wypływają tym samym otworem w ścianie, zasłoniętym ścianą wodospadu z rzeki wijącej się cienkim, lecz rwącym strumieniem u podnóży zamczyska. Fala stworzona z ludzkich ciał wylewa się z drakkarów na szeroką i bardzo wysoką, kamienną półkę, zakończoną z lewej strony wejściem do korytarza zamkowego. Te drzwi w ciągu roku zabezpieczone są licznymi zaklęciami, by nikt się nie pałętał po porcie. Stojąc przy nich z ledwością dostrzega się promienie najjaśniejszego słońca przedzierającego się przez zasłonę niezwykle krystalicznej wody.