27 LAT | NAUKOWIEC | PÓŁKRWI
SZTOKHOLM, SZWECJA | MAJĘTNY | JESTEM ZA SABATEM

Sroce spod ogona nie wypadł, widać to po nim od razu. Karina Aaken nawet teraz w jesieni życia nie jest przeciętną kobietą, a w czasach młodości, w których obecnie jest Loki, uchodziła za prawdziwą piękność. Odziedziczył po niej kształt ust, głęboko osadzone, ciemne oczy o niemal granatowym odcieniu, odziedziczył po niej smukłe nadgarstki i długie palce pianisty, ogniście czerwone, sprężyste włosy.
Nosi się tak, że w zasadzie nie wiesz jak. Poznać go na ulicy niezwykle trudno, tak strasznie jest przeciętny. Założyć, że jest arystokratą jest trudno, tak jak uwierzyć w to, kiedy już poznajesz jego nazwisko. Wygląda raczej na wsiuna z przedmieść, syna rybaka i tkaczki. Takim też pewnie Loki czuje się znacznie bardziej.
- Nie lubię szyku i elegancji. Nie przywiązuję do wyglądu dużej wagi. Że spodnie mam dziurawe to się orientuję jak mi wiatr zacznie świstać po łydkach, pewnie dlatego nie mam znajomych. Sam bym się raczej wstydził takiego kolegi, gdybym wiedział co to wstyd na pierwszym miejscu.


Mówią, że jest sprzecznością, nie wierzą w niego prawie wcale. Loki był skreślony od chwili gdy się urodził, potem całe życie oszukując, na kredycie nazwiska, którego ciężaru być może nigdy nie uda mu się spłacić. Nauczył się kraulem płynąć przez bajoro kłamstw, biegać po sieci, którą tka niczym najwprawniejszy z pająków. Wszystko opiera się na kłamstwach.
Jest marudny, och, jak bardzo marudny. Ma przewlekłą alergię, co wcale nie poprawia stanu jego samopoczucia ani charakteru. Uparty jak zdziadziały muł, nawet w z góry przegranych sytuacjach z pełną premedytacją doprowadza każde swoje zadanie do samego końca i jeszcze trochę. Złorzecząc, klnąc, jęcząc i wzdychając jakby wszystko było piekielnymi katuszami zsyłanymi na jego i tak udręczoną duszę.
Jest uroczy niczym rozwolnienie z rana i naprawdę trzeba włożyć sporo wysiłku i samozaparcia, aby spod tej skorupy dojrzeć w nim normalnego człowieka.
Normalnego.
Czym jest normalność?


Jest wybitnie niepozorną jednostką. Jakby się nie starał i nie afiszował sobą - już od dzieciństwa był łatwy do przeoczenia. Może już wtedy zrodziła się jego pasja do kwestii niewidzialności? Ma trzech braci i dwie siostry, wszyscy jak panteon bogów, sam nosi imię najsprytniejszego z lodowych gigantów, a jednak nikt nigdy nie szepnął trwożnie: „Aaken?!? Z tych Aakenów?!”.
- Może dlatego, że Aaken to dość popularne nazwisko, wiesz... Poza tym, kto by się ich bał, banda dandysików, damulki, szlachcice... No, może Freyr, ale kto by się nie bał poborcy podatkowego. Nawet ja się boję. Pewnie dlatego, że w sumie jestem biedakiem.
Ironia losu, że matka wybrała mu akurat to imię. Urodził się i wychował w Göteborgu, jako jeden z kilku synów Stepana i Kariny Aaken.
- Zawsze mieli jakiś problem z tym boskim panteonem. Zatwardziali fanatycy tak głęboko siedzący w swoim fanatyzmie, że nawet Neoasgard uważają za obrazę boskiego majestatu. Stare świry. No ale mogłem nazywać się jakiś Anzelmo, więc chyba nie jest źle...
Uczęszczał do Instytutu Dahlvald, gdzie był uczniem domu Kolvarien. Nie ukończył szkoły w żaden wybitny sposób, właściwie zdał rzutem na taśmę, bo wszystko było ciekawsze niż końcowe egzaminy, włączając w to tajemnice zwojów w podziemiach rodzinnego dworu jak i majtek swoich rówieśniczek. Wstyd jednak byłoby się przyznać, że to pogoń za spódniczką niemal kosztowała go karierę. Tak się nieszczęsny Loki raz w życiu zakochał. Pierdoła.
- Miłość. Ach, bo wezmę i rzygnę, litości panowie, w co my się chcemy bawić. Gdybym się miał znów zakochać to wolałbym zejść na smoczą ospę, przysięgam. Albo przyznać się Venäläinenowi do największego kłamstwa mojego życia. W sumie efekt obu działań byłby ten sam...
Oficjalnie nie wiadomo, dlaczego ma takie złe relacje z rodziną. On i Aakenowie mogliby wspólnie definiować szlachetną rodzinę i czarną w niej owcę. Nie pytaj dlaczego, i tak ci nie powie.