VII klasa | Malverien | Czysta krew
Vík í Mýrdal, Islandia | Bogaty | Jestem za Protagonistami

W połowie pierwszego półrocza zrezygnowałem z używania imienia. Nie chodzi o to, że mi się nie podoba (chociaż fakt, im jestem starszy, tym bardziej myślę, że to wyraz strasznej pretensjonalności ze strony moich rodziców). Po prostu nikt nie potrafi go wymówić. Nieliczne grono Islandczyków, zdolnych do rozszyfrowania tych tajemniczych znaczków, też się poddała, żeby uniknąć niezręcznych dialogów. No, wiecie. "Þjóðrekur? Kto? Aaach, masz na myśli Rudego?"
W dwudziestym wieku wciąż znajdują się ludzie, którzy uważają, że rudzi nie mają duszy. Poważnie. Myślałem, że to tylko takie żarty, ale i takie indywidua się zdarzają. A piegi to nie po prostu ciemne plamki na jasnej skórze - to odpryski z zardzewiałego serca. Taka sytuacja.
Ja jestem sztandarowym rudym. Wysokim i chudym, piegowatym i o marchewkowych włosach. No, generalnie trudno nie zauważyć mnie w szkolnym tłumie.


Dzieckiem byłem raczej nieśmiałym i - wybaczcie, ale nie wierzę w fałszywą skromność - bardzo inteligentnym. Lubiłem czytać, za to średnio mi szło nawiązywanie kontaktów z rówieśnikami. Wtłoczono mi do głowy, że ze szkoły mam wynieść przede wszystkim jak najwięcej wiedzy. Przyjaciele i miłostki - to przyjdzie później, gdy już osiągnę wielki sukces i zgromadzę już własnoręcznie zarobione góry złota. Kontakty owszem, są przydatne, jeśli ktoś się bawi w politykę, ale my się w politykę nie bawimy, Þjóðrekur, więc lepiej trzymaj się od dzieciaków z wyższych sfer z daleka, bo nie wiadomo, w co cię mogą wciągnąć.
Miałem więc możliwość, by przejść przez życie jako rozsądny, rozważny, chłodny i zdystansowany człowiek, ale na drodze ku poważnej dorosłości stanął Malverien.


Malverien to styl życia.
Zdarzyło mi się parę razy usłyszeć, że mam kolvarienowy charakter. W końcu sam czasem coś knuję, można powiedzieć, że jestem urodzonym mózgiem operacji. Może ujmijmy to tak - podczas gdy moi przyjaciele za wszelką cenę starają się wpakować nas w kłopoty, ja dokładam wszelkich starań, byśmy wyszli z nich bez szwanku.
Zmierzam do tego, że w Malverien nie ma większego znaczenia twój charakter. Ludzie są różni, naprawdę, a jedyne, co nas łączy, to sposób, w jaki chcemy spędzić życie. Otoczeni bliskimi, bez niepotrzebnych awantur, bez złośliwości, chyba że ktoś mocno się o to prosi. Ja ze swoją filozofią życiową idealnie się wpasowałem.
Oczywiście, nie od razu tak było. Z początku uznałem, że mój przydział do tego domu to pomyłka (zdaje się, że moi rodzice napisali nawet kilka odwołań do dyrekcji w tej sprawie). Do żadnego precedensowego przepisywania do innej klasy nie doszło. Z perspektywy czasu stwierdzam, że całkiem dobrze się stało (moim rodzicom sporadycznie wciąż zdarza się słać odwołania).
Nie lubię wyścigu szczurów (choć fajnie jest mieć pieniądze), nie lubię drętwych ludzi (choć czasem irytuje mnie przesadnie beztroskie podejście do życie), nie lubię ludzie, którzy zawsze są na nie (choć uważam, że szczypta zdrowego rozsądku się przydaje).
No a poza tym, jestem rudy. Kto prócz Malverieńczyków chciałby się ze mną zadawać?


Hlökk to taka typowa mama. Chodzi wiecznie w kraciastym fartuszku, piecze ciastka i tak dalej. Bywa czasem nadopiekuńcza, w końcu jestem jej jedynym dzieckiem. Pewnie chciałaby, żebym został jakimś prawnikiem czy coś.
Náttmörður to taki typowy tata. Po pracy rozsiada się w fotelu i czyta gazetę. Komentuje różne wydarzenia, nawet jeśli nie wie, o co dokładnie chodzi. I pewnie też chciałby, żebym został prawnikiem.