Na środku dziedzińca stoi ogromna, kamienna fontanna, która enigmatycznie szumi odbijając refleksy światła słonecznego w krystalicznej wodzie. Zadziwiająco gładki kamień jest zawsze chłodny, chociaż słońce w dzień niezmordowane ociepla szemrzącą w niej ciecz. Uczniowie zazwyczaj przysiadają na jej krawędzi, gawędząc wesoło i zaśmiewając się do łez. Niektórzy, idąc za mugolskim przesądem, wrzucają drobne monety do wody i wypowiadają w myślach życzenia, podczas gdy nocą woźny chytrze wyławia galeony i gromadzi w sakiewce. Jeszcze inni po prostu przychodzą i cicho rozmyślają nad własną egzystencją, nie zważając przy tym na obecność innych osób w pobliżu.