Gdyby nie coroczny obowiązkowy przemarsz przez podziemia pierwszego dnia września, uczniowie sami nie zapuszczaliby się w to mroczne miejsce. Wieczny chłód, wilgoć i nieprzyjemny zapach rozkładających się glonów z portu może odstraszać tych naprawdę bojaźliwych uczniów, lecz każdy odważniejszy chciałby odkryć niezbadane dotąd tereny podziemia.

Parter to niewątpliwie przestronne, jasno oświetlone foyer, w godzinach południowych zawsze zalewane feerią barw. Stanowi on integralną część zamku. Dzięki umieszczonym w przypadkowy sposób pufom, zawieszonym na marmurowych ścianach obrazom najznakomitszych skandynawskich malarzy, a także niewielkiemu bufetowi, miejsce to od rana do wieczora tętni życiem.

Okolice pierwszego piętra zazwyczaj omijane są szerokim łukiem przez brać szkolną, nieprzepadającą za wizytami w skrzydle medycznym, które właśnie tutaj zostało ulokowane. Pech chce, że jest to pierwsze miejsce do którego trafiają wszyscy śmiałkowie, którzy udowadniają sobie odwagę lawirując na balkonowej poręczy lub nie zachowują ostrożności w galerii sztuki.

Szuranie odsuwanych i zasuwanych krzeseł, chóralnie wymawiane zaklęcia, szmer przewracanych stronic podręczników i monotonny głos profesora omawiającego kolejne lekcyjne tematy to rutynowe odgłosy, jakie w przeciągu całego dnia usłyszeć można na tym poziome zamku. Dopiero w godzinach popołudniowych życie na piętrze zamiera i tylko czasem spotkać tu można pędzących do czytelni bibliofilii.

Nie sposób nie odnieść wrażenia, że trzeci poziom Instytutu jest w większości zaanektowany przez najstarsze roczniki. To tutaj Komitet Uczniowski ma swoje łaźnie i niewielki kantorek. Sala kominkowa w mroźne wieczory staje się towarzyskim centrum zamku, zaś znajdująca się na końcu korytarza Pokój Wspomnień przyciąga w swoje progi młodszych uczniów złaknionych historii o idolach Dahlvaldu.

Nie lada wyczynem jest pokonanie setek schodów prowadzących na szczyt którejś z dahlvaldzkich wież, a tych w zamku nie brakuje. Nie brakuje też miłośników takich wysokościowych wspinaczek, chociaż większość uczniów i tak z przywileju zwiedzania wież korzysta jedynie podczas przymusowych lekcji astronomii, od czasu do czasu podziwiając malownicze widoki ze szkolnych wież.

Gdy z czasem zbliżają się cieplejsze dni, szczególnie zapełnione są rozległe tereny zielone Dahlvaldu. Wielu młodych adeptów magii spędza wolne popołudnia na szkolnym dziedzińcu lub oszronionych błoniach, jednak ci bardziej kreatywni wybierają kamienistą plażę, która kusi wszystkich amatorów nurkowania. Z kolei na sportowców czeka unowocześniony kompleks sportowy.