Wnętrze nadszarpniętego zębem czasu zegara to niezliczony labirynt śrub, dyskretnie wystających desek z mahoniowej podłogi i wymyślnych mechanizmów, które raz po raz wydają nieznośne dla wrażliwych uszu głośne trzaski i przeraźliwe jęki, nieustannie poruszając żelaznymi i masywnymi wskazówkami. Na dolnej części tarczy można spokojnie przysiąść, a przy odpowiednim wychyleniu da się bezproblemowo zobaczyć okazałą część szkolnego dziedzińca. Choć skomplikowana maszyneria psuje się nieprzepisowo często, umyślnie zwabiając do tego miejsca zapracowanego woźnego, to i tak nikt nie kwapi się, aby przy okazji posprzątać i wynieść stąd nikomu nieprzydatne rupiecie. Nic zatem zaskakującego, że w powietrzu wiecznie unosi się niezwykle duszący i nieprzyjemny zapach kurzu, wzbudzany każdym ruchem przebywającego tu delikwenta. Zegar usytuowany jest stosunkowo wysokiej wieży, tak, aby nic nie przeszkadzało w swobodnym zerkaniu na obecną godzinę. Znacznie większej części młodocianej hałastry jednak nie robi to prawie żadnej różnicy – Instytut Dahlvald jest pełen spóźnialskich z urodzenia lub marnotrawiących swój cenny czas adeptów magii.